جلوه

بسم الله الرحمن الرحیم

اینروزها دارم لاک پشت وار کتاب «مفردات فردیدی» را می خوانم.  یادداشت های مجتبی دیباج از کلاس های درس استاد فردید (استاد فلسفه دانشگاه تهران قبل و اوایل انقلاب).

جملات زیر از این کتاب است:

حتما و قطع است که ظهور امام زمان نزدیک است. ما نمی دانیم ولی ساعت بغتتا می آید. ما باید آن کنیم که ساعت بغتتا آید...

مسلمانِ انقلابی {بودن} محال است تا آنجا که به یاد امام زمان نباشد.

مهتر به تعبیر هایدگر Meister همان مهدی است. ما باید همواره منتظر ظهور باشیم.

مردمی که هنوز چندان غربزده مضاعف، به اصطلاح شرق و غرب نیستند، خدا کند که منتظر امام منتظر گردند و تفکر آماده گر پس فردا، چه این است که می تواند بشر را نجات دهد بدون اینکه در دست ما باشد.

ما به طرف ظهور امام زمان می رویم و اینکه به ناگاه، یا جنگ سوم (خدا نکند این را) می آید و پس از آن وقت، امام زمان. ای کاش خطر جنگ رود و یک انقلاب حقیقی در تمام بشر شود که همان بازگشت به خدای پریروز و پس فردا است. خدا کند امام زمان ظهور کند و آزادی به معنی حقیقی لفظ، حتی آزادی از آزادی به معنی افلاطونی لفظ، پدید آید.